Weer even een update over onze Joshua. Vorige week vrijdag is Josh nog opgenomen geweest in het Radboud. Hij werd ineens zo ziek, dat hij niet meer reageerde. Hij is toen met de ambulance naar het Radboud gebracht. Achteraf bleek zijn natrium de oorzaak te zijn geweest. Deze was aan de hoge kant, waardoor Joshua neurologische klachten kreeg. Waarschijnlijk kwam dit doordat hij een of ander virus onder de lede had. Als bij Joshua 1 ding in zijn lichaam niet goed gaat, dan heeft dit een domino effect op de rest, en vooral op zijn vochthuishouding. Maandag zijn we met ontslag gegaan, omdat het weer redelijk goed ging met hem. De afgelopen dagen waren wat wisselend. De ene dag ging het beter dan de andere. Hij is verder deze week ook niet naar school geweest. Gister zou er gestart worden met de chemotherapie. Dit is ook niet doorgegaan, omdat Joshua hier nu te kwetsbaar voor was. Daarom moet ik nu volgende week vrijdag voor de kuur met hem naar Nijmegen. Het plan nu is dat hij een jaar lang elke vrijdag chemo krijgt. Als ik het zo schrijf, dan is dat wel een benauwend idee. Ik hoop zo intens dat de bijwerkingen mee mogen vallen. Er wordt eerst gestart met de halve dosering, om te kijken hoe Joshua erop reageert. Daarna zal het langzaam opgebouwd worden. Een nieuwe fase die we weer ingaan. Hoe het verder allemaal zal verlopen is een en blijft voorlopig nog een vraag voor ons. Wat hopen en bidden we dat het effect mag hebben.

Met mijzelf gaat het gelukkig weer wat beter. De week na het verschrikkelijke nieuws ging het erg slecht met me. Ik was zo verschrikkelijk verdrietig dat ik alleen nog maar kon huilen. Mijn lichaam wilde gewoon niet meer. Ik wist niet meer goed hoe ik alles weer op een rijtje moest krijgen. Totdat Sandra Lagerweij mij vroeg of ik mijn verhaal wilde vertellen aan de vrouwen die bij haar op bijbelkring komen. Eerst schrok ik heel erg, want ik ben daar helemaal geen ster in, maar aan de andere kant dacht ik, als God dit van mij vraagt, dan moet ik dit doen. Het is mij al vaker gevraagd, en ik kan niet steeds nee blijven zeggen. Op dat moment merkte ik ook echt dat dit mij uit mijn dal heeft gehaald waar ik in zat. Ik voelde mij zo gedragen in de dagen daarna, dat ik zeker wist dat God dit van mij verlangde dat ik dit zou doen. Het was zo’n mooie bijzondere avond. Samen met mooie mensen praten over de situatie waar je in zit en wat is het dan mooi dat je met ander mag delen hoe ik de afgelopen periode(s) God mocht ervaren in de ziekte van Joshua. Een ding wil ik jullie graag meegeven. Op het moment dat ik zo intens verdrietig was, heeft het feit mij op de been gehouden dat ik wist en weet dat de ziekte van Joshua niet van God komt. Hij is een en al liefde en heeft het goede met ons voor. Ons geluk! Dat houdt mij op de been. Als ik het niet meer zie zitten (wat echt regelmatig gebeurd) dan mag ik weten dat we een God van liefde hebben. Hij heeft ons gemaakt en houdt van ons. Natuurlijk wordt ik heen en weer geslingerd in mijn emotie’s. Want ik geloof ook zeker dat God maar 1 woord hoeft te spreken en Joshua zal volledig genezen. Dan kunnen we blijven hangen in de vraag waarom hij dit niet doet. Maar wat ik heb geleerd, is dat we dit niet moeten doen. Het brengt ons verder bij God vandaan. Want op zoveel waarom-vragen krijgen we hier op aarde geen antwoord op (Eens…mag ik het Hem allemaal vragen….)  het enige dat ik wil is een leven dicht bij God. Want dankzij Hem houden Arnoud en ik het al 4,5 jaar vol. Zonder mijn geloof was ik denk ik allang opgenomen geweest ofzo. Het geeft ons zoveel kracht, daar ben ik zo dankbaar voor. Dus lieve mensen….als jullie je afvragen hoe wij het zo volhouden dan is dit het antwoord 🙂

1 november wordt ons lieve mannetje alweer 5 jaar. Ongelooflijk….. 5 jaar alweer. heel wat bewogen jaren, maar ook zeker hele mooie momenten. Zoals bijvoorbeeld vanmorgen. Ik reed Joshua in zijn kinderstoel naar Arnoud toe, en Josh zei tegen Arnoud ‘ Kijk eens papa wat een mooie broek, koste wel honderduizend euro…’ hoe hij erop komt…geen idee, maar echt geweldig gewoon. We hebben het er de hele dag over gehad. Dan vroegen we aan Josh ‘Josh, hoe veel centjes koste jouw broek’ dan zei Josh met zijn glim-oogjes ‘honderduizend euro’ heerlijk zulke momenten ❤ Het is een lief slim mannetje, met hele gevatte opmerkingen, waar we regelmatig erg om moeten lachen….

Nou lieve mensen, ik wens jullie een fijne herfstvakantie!

Liefs, Eunice