De afgelopen 5 jaar is 3 juni een verdrietige dag voor mij. Elk jaar denk ik….3 juni..de dag dat ons leven compleet heeft veranderd. Een bezoek aan het ziekenhuis in Ede deed onze wereld compleet instorten. Nu alweer 5 jaar later, zit ik met mijn dappere strijder aan de eettafel en bedenk ik me wat we allemaal hebben meegemaakt als gezin en vooral Joshua. Wat heeft ons mannetje vanaf 3 juni 2011 veel moeten inleveren. Genieten van alle bomen die afgelopen tijd zijn uitgelopen, de prachtige bloemen, de vogels…hij zal het nooit zien met zijn mooie bruine oogjes. Zijn beentjes…zal hij hier ooit mee kunnen lopen? De tumor….zal deze ooit stabiel worden, de uitzaaiingen, zullen deze ooit weggaan en hoeveel schade zal de bestraling ooit geven. Vragen die mij veel bezig houden. Vragen die mij erg verdrietig maken. Zoveel ellende in zo’n korte tijd. En nog zijn we er nog lang niet. Hoelang zal deze weg nog duren. Wanneer zal de rust terugkeren zoals we hadden voor 3 juni 2011. Ik denk nooit, maar oh, wat kijk ik uit naar die dag dat we te horen krijgen dat alle ellende van chemo’s en bestralingen voorbij zal zijn. 
Maar ondanks alles dank ik mijn Hemelse Vader voor wie Joshua is. Ons kereltje met een heerlijk karakter, als hij zich goed voelt is hij ontzettend vrolijk en laat hij ons genieten van al het mooie wat we hebben. Dankzij Josh hebben leren genieten van al het kleine. Voel ik me zeker een gezegend mens en dank ik God voor alle momenten dat het goed mag gaan binnen ons gezin. Dankzij Joshua leren wij niet te kijken met onze ogen maar met ons hart! 

Zo moet ik weer naar Nijmegen voor de zoveelste chemo. Maar we gaan ervoor! Ons mannetje heeft al zoveel overwonnen. Samen met mijn lieve Arnoud en kids komen we er wel! 
Onze HELD ❤