Ha lieve allemaal. Tot mijn grote schrik zag ik dat ik de blog helemaal niet bijgewerkt had. Gelukkig zijn we alweer een paar weken thuis. Joshua heeft in het totaal een week in het ziekenhuis gelegen. Zijn herstel thuis ging wel wisselend, de ochtenden waren pittig voor hem, want hij moest echt wennen aan de nieuwe drain. Er moest een nieuwe balans komen en daar had hij echt een poosje voor nodig. Hij zag er ’s morgens ook echt niet uit als we hem uit bed haalden. Zijn ogen zaten half dicht en hij kon ze moeilijk open houden. Zielig om te zien en ook spannend, omdat je niet goed weet wat er allemaal in dat koppie gebeurd. Maar langzaam kwam onze vrolijke Josh weer terug. Hij begon weer grapjes te maken en kon weer heerlijk lachen om dingen die hij grappig vond. Wat wordt je als ouders gelukkig om hem zo te zien.

De hechtingen mochten er na twee weken uit. De chirurg had de wonden gedicht met sterk hechtdraad, omdat steeds dezelfde littekens gebruikt werden. Maar het is allemaal mooi genezen. Enige nadeel was dat er 42 hechtingen uitmoesten en doordat deze er ruim twee weken in hadden gezeten zaten ze op sommige plekken nogal vast. Dit gaf veel verdriet bij ons lieverdje, maar het ziet er allemaal weer keurig uit. We hopen dat het nu voorlopig even rustig blijft.

Ruim een week geleden ben ik met twee vriendinen naar Gran Canaria gevlogen. Dit hadden we al begin dit jaar geregeld. En och, wat had ik daar toch zin in. Maar echt ergens naar uit kijken dat kunnen we helaas niet meer. Omdat je nooit weet of het wel doorgaat. De dagen voordat ik naar Gran Canaria ging, gaven mij zoveel stress. Want ik wilde zo ontzettend graag even weg. Maar we weten dat het bij Josh ineens kan omslaan. Gelukkig bleef het stabiel en kon ik 31 mei mijn koffertje pakken. Het was grandioos. Even weg met twee lieve vriendinnen. Genieten van al het moois en even niet hoeven zorgen. Aan de andere kant wist ik dat Arnoud het nu bijna een week alleen moest doen. Ben mijn lieverd zo dankbaar dat hij dit heeft gedaan ondanks dat hij het ook zo nodig heeft, kan me geen lievere en betere man wensen . Hopelijk komt zijn tijd dit jaar ook nog om even lekker weg te gaan. Want ons weekje Kreta ging natuurlijk ook niet door.

Voor het eerst kwam ik dan ook echt uitgerust thuis. Heb ik echt een beetje kunnen opladen. Ook dankzij lieve Jeanine en Henriet. We hadden het echt fijn met z’n drieen. Nu weer lekker thuis. En geniet ik weer van mijn gezin. Met Josh gaat het goed. Met de warmte blijven we binnen, en hebben we lekker de airco de hele dag aan. Als het lukt gaan we er ’s avonds even uit met hem. Want hij vind het toch zo fijn om lekker een rondje te lopen.

Vanmiddag zat ik even op de fiets naar de winkel. Ik voelde me echt een gezegend mens. Ondank de dalen die we meemaken, ben ik ook zo dankbaar voor de mooie momenten. Gewoon even lekker op de fiets naar de Jumbo, genieten van het lekkere weer. Even bij mijn broertje aanwippen voor een bakje koffie. Het zijn mischien maar kleine dingen, maar voor mij/ons zo groot. En dan ons lieverdje die het weer zo goed doet en ons zoveel laat lachen…ach..dat zijn dan toch weer zoveel redenen voor dankbaarheid. Ik denk nog vaak terug aan december. Vooral als ik weer door de foto’s heen blader. Wat was ons lieverdje ziek. We wisten niet of hij ooit nog thuis zou komen. En dan nu….een kletsend mannetje de hele dag door. Dan dank ik God echt voor wat hij ons weer geeft. Soms voelt God zo ver weg. Maar juist in de stormen van ons leven is Hij erbij en ook op de momenten dat we blij zijn en mogen genieten van Zijn zegeningen.

Lieve mensen…geniet van het weer! En tel je zegeningen.

Liefs, Eunice