Nog nooit heb ik een blog geschreven met zoveel dankbaarheid. Afgelopen maandag had Josh weer een mri scan. De tweede lange mri sinds december vorig jaar. Ontzettend spannend allemaal, want wat hebben de tumor en de uitzaaiingen gedaan. Joshua heeft al sinds november vorig jaar geen chemo of andere behandeling meer gehad. En zijn tumor bleef alleen stabiel met chemo. Zonder chemo groeide deze gewoon weer door. We hebben vaak met de handen in het haar gezeten…want je leven lang chemo dat kan toch ook niet.

Maar gister einde van de middag werden we gebeld door onze oncoloog Evelien met het goede bericht dat de tumor en zelfs de uitzaaiingen stabiel waren gebeleven. Dit is zo bizar om te horen. Gewoon zonder therapie. Een en al dankbaarheid overvalt je dan.

Vaak denk ik terug aan december. Als ik de foto’s weer zie of de blog weer lees dan voel ik de emotie en frustraties weer van toen. Wat was het een vreselijke maand. Ons lieverdje zo ziek en niemand die de oplossing wist. Laatst had ik het er met Arnoud over. En ik realiseer me steeds meer dat God dingen toelaat om er iets mooiers van te maken. Met dat ik dit schrijf krijg ik weer een brok in mijn keel. Want ik kan dit nu zeggen, maar in december hebben we het uitgeschreeuw naar God. We snapte niks van de situatie. Waren letterlijk de wanhoop nabij. Er werd zelfs gepraat over dat het ook anders kon aflopen met ons lieverdje. Dat zijn gesprekken en momenten die je niet wilt voeren of mee wilt maken.

Maar zonder de operatie’s van december zou Joshua nog steeds chemo nodig hebben om alles stabiel te houden, zouden we nog steeds niet kunnen zonder behandeling. maar door de twee grote operaties heeft de tumor zo’n ‘tik’ gekregen dat deze niet meer groeit. Dat alles stabiel is. Ik vind het nog onwerkelijk om dit op te schrijven maar het is echt waar.

Wij gaan genieten van dit mooie bericht en van ons lieve kereltje die 1 november alweer 13 wordt….

Liefs, Eunice