Tijd om de blog weer bij te werken. De afgelopen weken gingen goed. Joshua geniet van het naar school gaan, en zorgt ervoor dat we regelmatig met elkaar hartelijk moeten lachen om hem. Zelf schatert hij dan enthousiast mee. Mooie en dankbare momenten zijn dat. Wat houden we allemaal intens…intens veel van onze lieve Josh!

Vanmorgen stond er een gesprek gepland met de verpleegkundig specialist en de oncoloog. Een gesprek wat mij de afgelopen weken veel bezig heeft gehouden en voor verschrikkelijk veel tranen heeft gezorgd. Vooral omdat het woord bestralen was genoemd en wij dit traject niet in willen gaan. Hoe kan ik nu zes weken lang elke dag naar het Radboud rijden, wetende dat er goede dingen stuk gemaakt worden. Ellendig werd ik bij het idee. Het benauwde mij verschrikkelijk, dat ik soms niet goed wist waar ik het moest zoeken….. Maar vanmorgen hadden we het gesprek wat ons meer duidelijkheid zou geven voor het komende jaar. Het gesprek was verhelderend en goed. Maar ook confronteren omdat je weer met de neus op de feiten wordt gedrukt. Uit de scans blijkt dat de chemo die Joshua nu krijgt vrij weinig heeft gedaan. Het is zelfs zo dat als je de scan van nu naast de scan van een jaar geleden legt, dat de uitzaaiingen groter zijn geworden. Bizar gewoon……Daarom gaan we starten met een ander soort medicijn. Een medicijn met risico’s daarom krijgt Joshua over twee weken allerlei onderzoeken van zijn hart, nieren, botten, urine, bloed etc om te kijken of hij dit medicijn kan krijgen. Joshua zal dit medicijn om de twee weken per infuus krijgen. En dan hopen we dat de tumor en uitzaaiingen rustig blijven. We hebben samen de scans bekeken en alle vragen kunnen stellen die we hadden. Een pittig gesprek was het…Aan het einde van het gesprek vroeg onze oncoloog dat ze ons nog een vraag wilde stellen. De tranen stonden in haar ogen toen ze ons vroeg of we nog door wilde gaan met behandelingen. Ze gaf aan dat ze deze vraag moest stellen en dat de tijd die eraan gaat komen zwaar wordt. Maar voor ons was daar geen twijfel over. Joshua geeft ons zoveel vreugde in het leven en hij is een gelukkig mannetje, ondanks alles wat hij mee moet maken en de intensieve zorg. Zolang het medisch verantwoord is gaan we door. We hopen zo intens dat er snel een medicijn komt dat Joshua zal helpen. De ontwikkeling hierin is er wel, alleen is het nog zo in de beginfase. Onze oncoloog zei dat ze het wondermiddel niet heeft….was dat er maar….hopelijk komt dit er ooit voor onze lieve Josh…

We blijven bidden voor een wonder. Want echt…ik geloof dat we een God hebben van wonderen. Daar moeten we echt aan vasthouden. Dat is ook wat ons op de been houdt.

We willen iedereen fijne feestdagen toewensen! Wij hopen samen met lieve vrienden kerst door te brengen in Overijssel. We hebben daar een mooi aangepast huis gehuurd en gaan daar heerlijk genieten met elkaar.

Liefs, Eunice