Het gaat nog steeds aardig goed met Joshua. Het ene moment voelt hij zich prettiger dan het andere moment. Bij Joshua is het best lastig om te peilen hoe hij zich echt voelt. Meestal als de artsen binnen lopen begint hij hele verhalen op te hangen. En het volgende moment kachelt hij weer helemaal in. Ik merk dat ik het lastig vind om elke keer weer te zeggen dat dit maar een momentopname is. Op een gegeven moment heb je de energie er ook niet meer voor. Is je hoofd soort van leeg. Praat je gewoon op de automatische piloot. Best bizar en eng om dit te constateren. Maar ja…wel de realiteit. Je hoofd is soms zo leeg…dat je van moeheid ook niet meer echt helder kan denken. Ik hoop zo dat er snel een beetje rust in het gezin komt. Want de zorg voor Joshua is echt mega intensief. Het begint mij aardig op te breken merk ik. Vooral omdat ik constant bij hem ben. Ik merk ook dat Arnoud aardig aan zijn eindje is. We kijken ontzettend uit naar de vakantie. Hopelijk even 2,5 week rust en heerlijk genieten van Zuid-Frankrijk.

Maar nu weer even terug naar Josh. Het ijzerpreparaat wat Joshua kreeg, zijn ze dus afgelopen zondag gestopt. Nu moest er een nieuwe oplossing komen. Morgen krijgt hij ijzer toegediend en dan via het bloed. Het lijkt op een bloedtransfusie, maar dan een ijzerpreparaat. Eerst een kleine hoeveelheid om te kijken hoe hij erop reageert. Als dit goed gaat, dan krijgt hij de rest ook. De bijwerkingen hiervan zijn een stuk minder. Misschien heeft Joshua het maar 1 tot 2 keer nodig. De rest van de controle  hiervan kunnen we op de poli doen. Wel gaan ze nog verder onderzoeken waar het probleem nu vandaan komt. Je kunt de verschijnselen wel behandelen, maar als je niet weet waar het probleem zit, dan heb je pas echt een probleem. Er zijn verschillende bloedonderzoeken ingestuurd. De uitslagen hiervan laten nog even op zich wachten. Wel ben ik erg blij dat er werk van gemaakt wordt. Als Joshua morgen weinig last zal hebben van het infuus dan mogen we morgenmiddag en anders vrijdag naar huis. Ben daar erg blij mee, want ik mis thuis echt. Het gesjok hier in het ziekenhuis is ook maar niks. In het Ronald mcDonald huis heb ik verder ook weinig contact met mensen. Dat wissel zo erg. De ene keer heb je echt een klik, en de andere keer helemaal niet. Dan duren de dagen ook echt lang.

Ik hoop dat ik morgen goed nieuws mag brengen. En dat er snel uitslag is over het bloedonderzoek. Ik zag dat er al verschillende mensen de blogs aan het lezen zijn. Super dat dit nu zo gaat.

Liefs, Eunice