Wat waren het lange uren gister…..We hadden Joshua om kwart voor acht weggebracht naar de OK. Ik mocht met hem mee en hees mezelf in een mega groot groen pak, kreeg een mutsje op en slofjes over mijn schoenen. Een handeling die ik voor mijn gevoel al honderdduizend keer had gedaan. Dit keer met meer buikpijn dan anders. Je mannetje overgeven aan een groot team van artsen en verpleegkundige is lastig. Er flitsen zoveel gedachten door je hoofd. Zal alles goed gaan, zal er niks beschadigd raken. De operatie was zo risico-vol. Joshua viel heel rustig in slaap. Ik mocht hem nog een dikke kus geven. Toen ik wegliep dacht ik bij mezelf, ‘wat hoop ik dat we straks goed nieuws horen en jij lieve Josh dezelfde Josh bent als voordat je in slaap werd gemaakt’

De uren gingen langzaam voorbij. Maar eindelijk ging om half drie de telefoon. De neurochirurg belde om met het bericht dat ze net klaar waren en alles goed was gegaan. Hij vroeg of wij naar de IC wilde komen, dan zou hij ons bijpraten. We waren blij met dit gesprek, want alles was goed gegaan. Hij had veel weg kunnen halen, maar percentages zei de neurochirurg nog niet. Dat is altijd lastig schatten. We moesten de MRI scan afwachten. Dan konden we goed het verschil zien. We mochten al snel bij Joshua en hij hoorde ons al gelijk. ‘Daar zijn papa en mama weer’ zei hij met zijn lieve stemmetje. Ontroerend was dat moment. Na een half uurtje begon Josh weer meer te praten. Op een gegeven moment zo veel dat hij helemaal hyper was. We wisten niet goed wat ons overkwam. Hij heeft 4 uur aan een stuk liggen praten. Niet gewoon praten, maar het klonk heel gehaast allemaal. Van de arts hoorde we dat dit kwam door de Dexamethason. Alleen was het probleem dat hij dit medicijn nodig heeft voor de afdrijving van het vocht in zijn hoofdje. We werden echt niet goed van zijn hyper gedrag. Hij kon ook niet slapen doordat hij geen controle over zichzelf had. We voelde ons echt een beetje machteloos. Ik vond het heel naar om aan te zien. Toen hij rond negen uur wat rustiger werd, zijn we naar ons bed geg

aan. We waren helemaal op. Gelukkig had Josh een goede nacht en konden wij de nacht gewoon in ons bed doorbrengen.

Vanmorgen was Joshua een stuk rustiger en mochten we rond half elf weer naar zijn eigen afdeling. Je merkt echt dat hij het doorheeft, dat hij weer op zijn eigen vertrouwde kamertje lag. Hij was rustig en vond het heerlij dat we bij hem in bed kwamen liggen. Het enige nadeel was dat hij nuchter moest blijven. Joshua kreeg namelijk kom drie uur nog een MRI scan onder narcose. En zie dan een hongerig kind maar eens rustig te houden vanaf 9uur…..

Uiteindelijk mocht Joshua om half vier naar de MRI en dit verliep goed. Toen Arnoud naar de verkoeverkamer mocht, was Josh verschrikkelijk moe. Alle energie die hij had verspilt was ook echt weg en op. Toen hij op zijn kamertje was viel hij diep in slaap en zijn wij gaan eten. Over de scan is helaas nog niks bekend. Zodra we iets weten horen jullie het.

We willen jullie hartelijk danken voor alle medeleven en gebed. Het doet ons echt heel goed om dit zo te ervaren. Er zijn zo ontzettend veel mensen die voor Joshua hebben gebeden en we morgen dan ook echt zien dat God erbij was. Hij heeft Joshua hier doorheen geholpen. Hij zorgt!

Liefs, Eunice