Sommige datums vergeet je je leven lang niet meer. Morgen is zo’n datum. 29 september…vier jaar geleden werd ons lieve mannetje voor het eerst geopereerd aan een hersentumor. Toen nog maar 10 maanden oud. Een operatie die wonder boven wonder goed verliep….totdat bleek dat Josh na 48 uur een herseninfarct had gehad. Ons kleine mannetje kon niks en lag apathisch in zijn bedje. Je wereld stort compleet in. Zoveel moeten inleveren. Zijn prachtige oogjes die niet kunnen zien, zijn beentjes die niet kunnen lopen, zijn handje dat niet doet wat het moet doen….intens verdriet blijft er dan alleen nog maar over. 
Vandaag…4 jaar later….weer een dag die ik nooit zal vergeten. Een dag waar ik zo verschrikkelijk tegenop heb gezien. Een dag die ik nooit had willen meemaken, een dag die een kind nooit zou moeten meemaken. Maar verdrietig genoeg is het toch werkelijkheid. Het traject van bestralen gaat nu echt beginnen. Morgen zal ik de hele dag met Joshua in het Radboud zijn. MRI scan om te zien hoe groot de tumor nu weer is. Of er geen uitzaaiingen zijn in zijn ruggenwervels, daarna het aanmeten van het masker voor de bestralingen en daarna een CT scan voor het intekenen van de bestraling. Ik vind het allemaal zo verschrikkelijk en zo oneerlijk dat het me wanhopig maakt…..de 29ste september….een dag die ik nooit meer zal vergeten…..
Gelukkig gaat mijn lieve zus Rhodé deze dag met mij mee. Want ik zag het niet zitten om dit alleen te doen. We moeten al om kwart voor acht in het Radboud zijn. Dus dat wordt weer een lange dag…..